نگارنده را گمان بر آنست که صاحبان قبور از معاریف اسماعیلیّه می باشند که در اصفهان سکونت داشته اند.

ابو نصر محمّد بن عبدالعزیز اصفهانی نحوی لغوی قاضی اصفهانی.

عالم ادیب، از ابن فارس (متوفّی به سال 390 ه_.ق) روایت حدیث می کند، و عموی سمعانی (متوفی در حدود 560 ه_.ق) از او نقل احادیث می نماید [1] بنابراین، از اعیان قرن چهارم و پنجم هجری در اصفهان است. سال وفاتش معلوم نیست.

مخفی نماند که وی غیر از سیبویه نحوی معروف: ابوالحسن عمروبن عثمان بیضاوی بصری مؤلّف «الکتاب» و متوفّی به سال 162 هجری می باشد. جمعی دیگر از افاضل نیز بدین لقب مشهورند.

فایده: سیبویه بر وزن فیروزه لفظی است فارسی، مرکب از سیب و اویه (اویه پسوند تشبیه است) یعنی مانند سیب، و تلفظ این کلمه چنان که اعراب می گویند (به فتح باء و واو و سکون یاء) در فارسی برخلاف قاعده، و غلط واضح است.

مرحوم حاج میرزا عبدالحسین خاتون آبادی فرزند آقا میر محمّد مهدی