و او غیر از: سراجای حکّاک است که در فنّ حکّاکی نظیر نداشته، و تا آخر عمر بدون عینک کار می کرده، و در کمال قدرت دست، و نیکویی خط بوده، [1] در اصفهان وفات یافته. از اوست:

از گریه به هر جا که گذشتیم چمن شد *** وز ضعف بهر جا که نشستیم وطن شد

میرزا محمّد علی. در قریه سده ماربین اصفهان متولد شده، از ابتدای جوانی به کسب علم و دانش پرداخته، و بعداً [2] به شعر گفتن پرداخت. سپس به مسافرت پرداخته، و در تبریز نزد قهرمان میرزا پسر نایب السلطنه عباس میرزا راه یافته، و به وسیله محسن میرزا میر آخور به دربار ناصر الدین شاه که در آن وقت ولیعهد بود راه یافته، و چون وی به سلطنت رسید با او به طهران آمده، در طهران معروف و مشهور شده، و از طرف شاه به «شمس الشعراء» معروف گردید.

دیوان اشعارش متضمن مثنوی و غزل و قصاید زیادی است در مدح پادشاه و امرای وقت، که آن را به سبک قدما سروده، و موسوم است به «زینه المدایح». دیگر از آثارش: الهی نامه و ساقی نامه است.

فوتش در 1285 روی داده است. (در مآثر و الآثار فوت را 1275 می نویسد، و تاریخ اول از منتظم ناصری و مجمع الفصحاء است)