وی تقریرات اساتید خود را در فقه و اصول مرقوم نموده و رسائلی مستقل در مسائل فقهی و ابواب مختلف اصول به رشته تحریر در آورده، و حواشی نافعه ای نیز بر کتاب تذکره القبور مرحوم آخوند گزی نوشته است.

او عالمی متینم و با وقار و زاهد و بردبار و پشت و پناه مردم و مروّج شریعت و از مدرسین عالی مقام بود. [1]

وی در 29 رجب 1397 وفات یافته و در جوار فاضل هندی مدفون شد.

فرزند شیخ محمّد اسماعیل، عالم فاضل صالح، در کربلا متولد گردیده، پس از گذراندن ایام صباوت و فرا گرفتن مقدمات علوم، در اوایل جوانی به اصفهان مهاجرت و نزد حاج ملاّ فرج الله دری و حاج شیخ عباسعلی ادیب مقدمات و سطوح عالیه و خارج را تحصیل نموده است.

وی عالمی خلیق و مهربان در رسیدگی به امور ضعفا و درماندگان ساعی و کوشا، دور از خود نمایی و ریا می زیست و در نزد کلیه طبقات بالاخص علما و روحانیون محترم و معزّز بود.

وی در بامداد یک شنبه 15 ذی قعده سال 1407 وفات یافته، در بقعه مرحوم آقا شیخ محمّد تقی رازی جد بزرگوارش پشت قبر مرحوم علامه زاهد حاج میرزا زین العابدین موسوی خوانساری دفن شد.

نویسنده متجاوز از چهل سال با ایشان رفاقت و دوستی و ارادت