از مردم اواخر قرن پنجم و اوایل قرن ششم هجری در اصفهان است که گنبد مسجد قریه سین برخوار اصفهان از آثار اوست، مورخ به سال 526 هجری. [1]

معروف به کاشی پز، فرزند محمّد اسماعیل. از احفاد ملاّ محمّد باقر محقّق سبزواری، عالم فاضل ادیب شاعر متخلّص به «یحیی».

در حدود سال 1254 متولد گردیده، و در اصفهان و نجف از محضر عده ای کثیر از فحول علما همچون: شیخ انصاری، و حاج شیخ محمّد باقر مسجد شاهی، و آقا شیخ محمّد باقر همدانی، و آقا میرزا محمّد باقر و آقا میرزا محمّد هاشم چهار سوقی، و آخوند ملاّ محمّد کاشانی مستفیض گشته، و علوم غریبه را از ملاّ هادی سدهی که استاد این فن بوده و عده ای از او آموخته اند فرا گرفته؛ سپس سال ها در خانه خود جنب مسجد سید، حوزه درس گسترده، عمده تخصّص او در ادبیات بوده است.

به عربی و فارسی شعر می گفته، و به خصوص مراثی او مورد توجه مداحاتن و مرثیه سرایان بوده، هر روز به منزل او آمده و در دفتر و بیاض های خود آن را ثبت می نمودند، و پس از حفظ کردن، در مجالس روضه و ذکر، آن را می خوانده، و تقریباً چندین سال مرثیه خوانی در اصفهان منحصر به اشعار او بود.