تلمّذ نموده، [1] خطّ شکسته را در نهایت خوش می نوشته، و در اشعار «مهدی» تخلّص می نموده، و امام جماعت مسجد قراول خانه بوده است.

در ذی قعده 1288 متولد، و در یکشنبه 14 رمضان المبارک 1334 به مرض حصبه وفات یافته، در تخت فولاد در تکیه صاحب روضات مدفون گردید.

از آثارش جنگی است در متفرّقات ادبی و تاریخ که به خطّ شیوای خود نگاشته، و در نزد اولادش محفوظ است.

معروف ترین فرد این خاندان، از رجال علمی و ادبی و سیاسی، در 17 رجب 1279 متولد شده، مقدّمات علوم را در اصفهان آموخته، و به اتّفاق پدر به مکّه مشرّف شده.

شیخ جابری در ضمن وقایع سال 1307 می نویسد: [2] در مسافرت آقای حاج میرزا هادی دولت آبادی با فرزندش حاج میرزا یحیی؛ گفتند که میان راه پدر را روانه حج کرد، و خود به طرف آدرنه رفته، و قیل و قال در اصفهان، و استنباط پاره ای مطالب از حاج سیّد محمّد علی که ملازم و همسفرشان بود، و مأموریت او برای توکّل آباد، و کشته شدن او به دست سیّد رضای تاری نطنزی، و شورش سادات، که عاقبت منجر شد به حرکت آقای حاج میرزا هادی در 1307 به طهران.

برای اطّلاع کامل از زندگانی صاحب عنوان، طالبین به کتاب «حیات