عالم جلیل، و محدّث بی بدیل، فقیه ادیب مفسر متکلم، از مفاخر علمی عصر حاضر. در اصفهان و طهران و نجف اشرف تحصیل نموده، به اصفهان مهاجرت کرده، و پس از سال ها به طهران منتقل شده، و تا آخر عمر در آن شهر به وعظ و ارشاد و تفسیر پرداخته، جلسه تفسیر قرآن ایشان از هر حیث ممتاز بوده، و عده ای زیاد از فضلا از آن مستفیذ می شدند.

در ذی قعده سال 1367 به سن متجاوز از هفتاد و پنج سالگی در طهران وفات یافته، در قم مدفون شد.

فرزند جمال الدین محمد بن حسین. عالم جلیل، صاحب تحیقات و تدقیقات، معروف به محقق خوانساری، و مشهور به استاد الکلّ، و استاد البشر. چون پدر و پسرش هر دو جمال الدین نام داشته اند وی را ذوالجمالین نیز گویند. [1]

دی ذی قعده 1016 متولد، و در 1099 وفات یافته، در تخت فولاد مدفون شده، سپس شاه سلیمان صفوی بر قبر او بقعه ای عالی بنا نموده.

ماده تاریخ وفاتش این است:

امروز هم ملایکه گفتند یا حسین ***از آسمان به جمع یکی سر نمود و گفت

و (ادخل جنتی) می باشد. 1099=1+1098