شعبان سال 1251 در اصفهان متولد، و در 24 ذی قعده الحرام سال 1316 در طهران وفات یافته، در خانقاه خود واقع در خیابان صفی علیشاه مدفون گردید. عالم و فاضل و ادیب و شاعر و مفسر بوده، در خدمت جمعی از علما تحصیل نموده، سپس خدمت عده ای از مشایخ و اقطاب صوفیّه رسیده، و در این راه زحمت ها کشیده، و به مقاماتی رسیده، در طهران ساکن، و جمعی از صوفیّه و درویشان را گرد خود جمع کرده و دستگاه ارشاد گسترده، و هم در آن شهر وفات یافته. [1]

کتب چندی در عرفان و ادب و تفسیر، به نظم و نثر نوشته که از آن جمله است: 1- آیه العشّاق 2- اثبات نبوّت خاصّه 3- اسرار المعارف 4- بحر الجواهر 5- تفسیر قرآن مجید، منظوم 6- بحر الحقایق 7- دیوان اشعار 8- زبده الاسرار، در اخلاق و مراثی 9- عرفان الحق که آن را دیوان الحقایق و بحر الحقایق نیز گویند 10- میزان المعرفه 11- مثنوی سبحه صفا، مطبوع 12- مثنوی رعنا و زیبا؛ و غیره.

صاحب عنوان از مریدان حاج میرزا کوچک رحمت علی شاه شیرازی بوده، پس از مرگ او به مکه مشرف شده، و سپس چهار سال در هندوستان بوده، و به ملاقات جمعی از مرتاضین آنجا رسیده.

شرح رنجیدگی او از منوّر علی شاه، و تشکیل فرقه و خانقاه او در کتب مضبوط است، طالبین به کتب مربوطه مراجعه نمایند.