ابن عبدالرزاق بن عبدالجواد موسوی احمد آبادیا.

عالم جلیل، و فاضل مجتهد، و خطیب بارع. در شب جمعه 5 جمادی الاولی 1301 متولد، در شب 3 شنبه 25 رمضان المبارک سال 1348 وفات یافته و در تخت فولاد، در جنب پدر مدفون گردید.

در اصفهان نزد: آخوند کاشی، و آقا سید ابوالقاسم دهکردی، و عبدالکریم گزی و جمعی دیگر تحصیل نموده تا به مقامات عالیه علم و اجتهاد رسیده.

کتب چندی تألیف کرده که از آن جمله است:

1- ابواب الجنات، در آداب جمعات 2- بساتین الجنان، در معانی و بیان 3- ترغیب الطلاب الی علم الاعراب 4- تذکره الطالبین، در ترجمه آداب المتعلمین 5- دیوان اشعار، با تخلص «تقی» و گاهی «شرعی» 6- سراج القبور 7- کنز الغنائم فی فضل الدعاء للقائم 8- مکیال المکارم، مطبوع 9- محاسن الادیب فی دقایق الاعاریب 10- نور الابصار، در فضیلت انتظار 11- وظیفه الانام فی زمن غیبت الامام، مطبوع؛ و غیره.

پدرش: مرحوم آقا سید عبدالرزاق امام جمعه [= جماعت] از علمای ازکیا، در سال 1319 وفات یافته، در تخت فولاد نرسیده به تکیه ملک مدفون گردید.

ابن ملا عبدالله بن ملا محمد تقی مجلسی اول، از علما و صاحب تألیف است.