بیشتر اشعارش غزل است و به انواع دیگر شعر توجّهی نداشته، و در سبک شاعری پیرو صائب اصفهانی (که به غلط او را صائب تبریزی گویند) و کلیم کاشانی است، یعنی به سبک هندی (سبک اصفهانی) شعر می گوید.

آتش در حدود سال 1284 متولّد، در 21 رجب سال 1349 در اصفهان وفات یافته، در یکی از اطاق های تکیه فاضل سراب در اوّل تخت فولاد مدفون گردید.

عموم شعرای اصفهان برای او مرثیه و مادّه تاریخ گفته اند، از آن جمله:

حاج آقا حسام الدین دولت آبادی گوید:

آتش ما سرد شدی زود بود ***طبع حسامت پی تاریخ گفت

آقا میرزا عبدالکریم بصیر گوید:

آتش آن شاهنشه ملک سخن ***آه کز باد اجل خاموش شد

آتشی دیگر ندارد انجمن ***زان میان گفتا به تاریخش بصیر

دیوان اشعارش دو مرتبه به طبع رسیده؛ از اشعار اوست:

که چو جان از نظر خلق نهان ساخته اند ***آن پری را مگر از جوهر جان ساخته اند

ای که از لعل تو یاقوت روان ساخته اند ***بوسه ای ده که شود قوت دل و قوّت روح

که زنخدان تو را بهتر از آن ساخته اند ***دیگر از سیب سخن با من سر گشته مگوی