فرزند آقا محمد حسین. عالم فاضل، در 1253 وفات یافته، در مقبره سر قبر آخوند مدفون شده.

فرزند محمد حسین بن محمد رضا بن علاء الدین محمد مازندرانی.

عالم فاضل، و حکیم کامل، محقق مدقق، از اکابر فقها و مجتهدین، و اعاظم علما و مدرسین، به مناسبت سکونت در مجله خواجو از محلات اصفهان به خواجوئی شهرت یافته، در حکمت و کلام و فقه و اصول و تفسیر و ادبیات، جامع بوده و در زهد و تقوا و اعراض از دنیا و حسن خلق و تواضع و دیگر صفات و ملکات ممتاز بوده.

عده زیادی از علمای اواخر اصفهان [1] در خدمت او تلمذ نموده اند، که از آن جمله است: آقا محمد بید آبادی، و ملا محراب گیلانی، و میرزا ابوالقاسم مدرس خاتون آبادی، و ملا مهدی نراقی.

متجاوز از یکصد و پنجاه مجلد کتاب و رساله تألیف نموده و علاوه بر مقامات علمی، خط را نیز نیکو می نوشته، و کراماتی نیز از او نقل می کنند.

در 11 شعبان سال 1173 وفات یافته، در تخت فولاد مدفون گردید. ماده تاریخ وفات او: «نور الله الجلیل مقبرته»، «رفع الله فی الجنان منزلته» می باشند.