حکیم جامع، و ادیب مدقق، عارف فرزانه، معروف به درویش ناصر علی، شاعر متخلص به «شمس» از مشایخ سلسله نعمت اللهیّه گون آبادیه. در حدود سال 1303 در گلپایگان متولد شده، در اصفهان و طهران و خراسان و نجف تحصیل علوم فقه و اصول و حکمت نموده [1]، در بیدخت خدمت حاج ملا سلطان محمد «سلطان علیشاه» رسیده و دست ارادت بدو داده، و در فقر و تصو ف ریاضتها کشیده، و از سال 1350 اجازه دستگیری فقرا یافته، [2] در فرهنگ اصفهان وارد شده و به تدریس و تعلیم پرداخته.

سرانجام در شب جمعه 5 جمادی الاولی سال 1366 وفات یافته، در تخت فولاد جنب تکیه کازرونی مدفون گردید.

فرزندش آقای عبدالباقی ایزد گشسب در رثا و ماده تاریخ وفات پدر اشعاری سروده که روی سنگ قبر منقور است، از آن جمله است"

آن ادیب و حکیم بی همتا ***اسدالله عارف دانا

متخلص به شمس و شمع هدی ***بود ایزد گشسب واله حق

هادی راه سالکان صفا ***داشت ناصر علی ز دوست لقب

الی آخر. و بعداً جهت او تکیه ای ساختند.

کتب زیادی تألیف نموده و برخی از آنها را به طبع رسانیده، که از آن جمله است: 1- اسرار العشق، در تفسیر سوره یوسف، منظوم و مطبوع 2- بدایع الآثار 3- بساط العشق و المحبه 4- تحفه السفر 5- ترجمه خط و خطاطان 6- جذبات الهیه، منتخب دیوان شمس تبریزی، مطبوع 7- جنّه