وفاتش در سال 258 روی داده است. (محلّه مجاور مقبره را در شیخ گویند).

حافظ امام عبدالرحمن بن سعید بن عبدالصمد شهرستانی (از ثقات محدثین اصفهان) مرید و شاگرد او بوده است.

فرزند مرحوم [آیه الله] حاج محمد ابراهیم.

عالم فاضل محقق، مجتهد جامع، فقیه اصولی، جامع معقول و منقول، از اکابر علما و مجتهدین، محقق مدقق و دقیق الفکر، کثیر التتبع، در غایت زهد و تقوی؛ درباره زهد و ورع ایشان بین الخواص و العوام حکایاتی منقول است که همگی دلالت بر عظمت مقام او می کند.

در شب 4 شنبه 7 شعبان 1247 متولد، و شب 4 شنبه 27 ماه صفر المظفر سال 1315 وفات یافته، در تخت فولاد، در تکیه ای مخصوص مدفون گردید.

در تذکره القبور درباره او فرماید: مجلس آن مرحوم، مصداق حدیث حواریین و عیسی (علیه السلام) بود که عرض کردند: من نُجالس؟ فرمود: مَن یُذَکّرکم الله رؤیته، و یزیدکم فی العلم منطقه، و یرغّبکم فی الآخره عمله. [1]

در اصفهان خدمت آقا میر سید حسن مدرس تحصیل نموده. کتاب و رسائل زیادی تألیف فرموده که از آن جمله است:

1- استخارات 2- الاستشفاء بالتربه [مطبوع] 3- الاستجاریّه 3- الاستجاریّه 4- الاسرافیّه 5- بشارات، در اصول، سه مجلد 6- تعارض استصحاب و الصاله الصحه