(مسأله 219) در غسل جنابت اگر آب بسيار كمى روى بدن ريخته شود و پوست بدن را تَر كند كافى است، ولى در غسل ميّت بايد آب فراوانى ريخته شود،

تا اطمينان حاصل شود كه شستشوى عرفى حاصل شد.

(مسأله 220) در غسل ميّت بايد ميّت را سه بار غسل دهند:

بار اوّل: با آب سِدر.

بار دوّم: با آب كافور.

بار سوّم: با آب خالص.

(مسأله 221) كسى كه ميّت را غسل مى‌دهد بايد قصد قربت داشته باشد و او را براى انجام فرمان خدا غسل دهد نه براى اجرت.

(مسأله 222) اگر براى غسل ميّت سِدر، كافور يا هيچكدام پيدا نشود، بايد به جاى آن با آب خالص غسل بدهند و چنين نيّت كنند: غسل مى‌دهم با آب خالص، به جاى سدر يا كافور، قربةً الى اللّه بنابر احتياط واجب.

(مسأله 223) در غسل با آب سِدر، بايد به مقدارى سِدر با آب مخلوط شود كه تنظيف بدن با آب سِدر تحقق پيدا كند وظاهر اين است كه اين معنى هنگامى محقّق مى‌شود كه آب از اطلاق خارج گردد.

(مسأله 224) در غسل با آب كافور نيز بايد به مقدارى كافور با آب مخلوط گردد، كه عرفا خوشبو كردن بدن با كافور صدق كند.

(مسأله 225) اگر آب كم باشد و براى سه بار غسل دادن كفايت نكند، بايد غسل با آب خالص را برگزيند.

(مسأله 226) اگر به جهت نبودن آب، يا ترس از متلاشى شدن بدن ميّت- در مثل سوختگى- غسل دادن آن ميسّر نباشد، بايد ميّت را تيمّم دهند. و در اين فرض نيز يك تيمّم كافى است، گر چه سه تيمّم احتياط استحبابى است.

(مسأله 227) بايد غسل دهنده با ميّت هم جنس باشند، يعنى مرد را مرد، و زن را زن غسل دهد. به جز در مواردى كه در ضمن مسائل بعدى بيان خواهد شد.

(مسأله 228) دختر بچه زير سه سال را مرد، و