احتياط واجب از آنها اشاره‌اى كه بر نذر و قسم دلالت كند، كفايت مى‌كند.

(مسأله 1879) اگر انسان چيزى را در دلش با خداوند متعال عهد ببندد، بنابر احتياط واجب بايد به آن وفا كند، اگرچه بر زبان جارى نكرده باشد.

متعلَّق نذر و عهد و قسم‌

(مسأله 1880) متعلّق نذر و سوگند بايد رُحجان شرعى داشته باشد، يعنى از موارد اطاعت پروردگار به شمار آيد، از قبيل: انجام واجبات يا مستحبّات، ترك محرّمات يا مكروهات. و لذا براى ترك واجب، ترك مستحب، انجام حرام، انجاممكروه؛ نذر، عهد يا سوگند منعقد نمى‌شود اگر چه در متعلق عهد بنابر احتياط واجب رجحان شرعى معتبر نيست.

(مسأله 1881) بايد متعلق نذر و قسم، در زمان عمل به آن در توان انسان باشد، پس اگر در توان او نباشد، منعقد نمى‌شود.

(مسأله 1882) اگر كسى نذر كرده كه روز معينى را روزه بگيرد، تصادفا آن روز مسافر بود، يا آن روز مصادف با روز عيد قربان شد، و يا با روزهاى تشريق- در مورد كسى كه در منى است- مصادف شد، بايد قضاى آن روز را به جا آورد، همچنينبقيّه عذرها بنابر احتياط واجب.

(مسأله 1883) اگر كسى بگويد: ترا به خدا چنين كارى را انجام بده، يا ترا به خدا قسم مى‌دهم كه اين كار را انجام بدهى، براى طرف مقابل الزام آور نيست، و براى قسم دهنده لازم نيست كه او را به آن كار وادار كند، و اگر آن كار را انجام ندهدبه هيچكدام كفّاره واجب نمى‌شود. در نذر و عهد نيز همين حكم جارى است.

(مسأله 1884) اگر نذر، عهد يا قسم را بر معصيت و يا كار مكروهى مشروط كند، اگر براى شكرانه آن باشد، منعقد نمى‌شود، ولى اگر براى خويشتن دارى باشد، منعقد مى‌شود.