رهن
قراردادى است كه بر اساس آن، مالى در مقابل بدهى «گرو» نهاده مىشود، تا اگر
بدهكار به موقع بدهى خود را پرداخت نكند، طلبكار بتواند آن را بفروشد و طلب خودش
را وصول نمايد.
(مسأله
1350) براى تحقق يافتن رهن لازم است كه گروگذار به مضمون آن ملتزم شود و
گرو گيرنده نيز آن را قبول كند. مثلًا گروگذار بگويد: من اين فرش را در نزد تو گرو
مىگذارم تا در مقابل بدهىام گرو باشد. گرو گيرنده نيز بگويد: قبولكردم.
(مسأله
1351) براى قرارداد رهن هر چيزى از قول يا فعل كه بر آن دلالت كند كافى
است.
(مسأله
1352) هر يك از طرفين رهن، يعنى گروگذار و گرو گيرنده، بايد بالغ و عاقل
باشند و مجبور نباشند.
(مسأله
1353) لازم نيست كه گروگذار بدهكار باشد، بلكه هر انسان ديگرى مىتواند
مالش را در مقابل بدهى مسلمانى گرو بگذارد.