احكام وديعه (امانت)

وديعه عقدى است كه نتيجه آن به امانت نهادن مالى در نزد كسى براى نگهدارى آن مى‌باشد.

(مسأله 1285) وديعه با هر لفظ و عمل دالّ بر آن تحقق مى‌يابد.

(مسأله 1286) در وديعه امين و امانت‌گذار هر دو بايد بالغ، عاقل، رشيد و مختار باشند.

(مسأله 1287) امين نمى‌تواند در امانت طورى تصرّف كند كه نقصى در آن پديد آيد، مثل خوردن و پوشيدن. و نبايد كارى انجام دهد كه آن را در معرض تلف قرار دهد، مثل باز كردن قفل و جعبه آن، و امثال آن از كارهايى كه بر خلاف نظر امانتگذار باشد. و اگر چنين كارى انجام بدهد، در امانت زياده‌روى كرده و به آن تجاوز نموده است.

(مسأله 1288) اطلاق وديعه ايجاب مى‌كند كه شخص امانتدار مطابق روال عرف در حفظ آن تلاش كند، به طورى كه عرفا او را سهل‌انگار به شمار نياورند.

(مسأله 1289) امانتدار بايد همواره به طرز متعارف امانت را رعايت كند، اگر آب و غذا نياز دارد، و يا احتياج به آفتاب و هواخورى دارد، و يا نياز به باز كردن و بستن و خشك كردن و غيره دارد، بايد آنها را به موقع انجام دهد و در آنها كوتاهينكند وگرنه سهل‌انگار به شمار آيد.

(مسأله 1290) اگر دفع شرّ ظالم از امانت، متوقّف بر دروغ يا قسم دروغ باشد، بر امانتدار واجب است كه آن را انجام دهد. اگر عمدا نكند، ضامن و