جُعاله‌

جعاله آن است كه انسان مبلغ معيّنى را به عهده بگيرد در مقابل هر كسى كه كار مشخصى را براى او انجام دهد.

(مسأله 1238) حق جعاله بايد به عنوان مزد و در مقابل كار باشد، پس اگر بگويد هر كس فلان كار را براى من انجام دهد، من اين مبلغ را به او اهدا مى‌كنم، اين جعاله نمى‌باشد، بلكه صرفا يك وعده است و وفا كردن به آن واجب نيست.

(مسأله 1239) جعاله از ايقاعات است و نياز به قبول ندارد، بلكه ايجاب و ايجاد انگيزه از سوى پيشنهاد كننده كافى است.

(مسأله 1240) ايجاب در جعاله بر دو نوع است:

1) خاص‌

2) عام‌

خاص آن است كه به شخص معينى بگويد: اگر لباس مرا بدوزى به تو يك هزار تومان مى‌دهم، يا اگر مسجد را جارو بزنى به تو اين مقدار مى‌پردازم.

عام آن است كه مثلًا بگويد: هر كس اسب فرارى‌ام را برگرداند به او يك هزار تومان مى‌دهم، يا بگويد: هر كس خطر حيوان درنده، يا خطر دشمن و يا خطر سيل را از اين شهر بر طرف كند، فلان مبلغ به او مى‌پردازم.

(مسأله 1241) كارى كه قابل تفكيك است، پس از شروع به كار، جاعل مى‌تواند از جعاله برگردد و كارگزار به مقدار كارى كه انجام داده اجرت دريافت مى‌كند.