احكام سلف (پيش فروش)

سَلَف عبارت از معامله ايست كه در آن كالا به صورت كلّى و مدّت‌دار، ولى بهاى آن نقدا پرداخت شود، دقيقا بر عكس نسيه، كه در آن جنس نقد و پول مدت دار مى‌باشد.

به معامله سلف، «سَلَم» نيز گفته مى‌شود.

(مسأله 1143) در معامله سلف بايد مدّت‌دار بودن كالا شرط شود، وگرنه معامله تبديل به نقد مى‌شود.

(مسأله 1144) انسان نمى‌تواند يك جنس مشخّصى را كه فعلًا مالك آن نيست، به كسى بفروشد، به اين منظور كه از صاحبش خريدارى كند، يا از مالكش بخواهد كه به او ببخشد، آنگاه به مشترى تحويل دهد. و اگر چنين كارى را انجام دهدمعامله باطل است.

(مسأله 1145) در فرض بالا اگر آن جنس را از مالكش خريدارى كند، مشترى مالكِ آن نمى‌شود و بر مشترى واجب نيست كه آن را خريدارى كند.

(مسأله 1146) در معامله سلف چند شرط هست:

1- اوصاف كالا فى الجمله ضبط شود و تا اختلاف زيادى در بين نباشد. مثلًا حيوان را با سنّ، طعام را با نوع و وزن و پارچه را با نوع بافت و طول و عرض مشخّص نمايند.

(مسأله 1147) در بيع سلف تعيين همه جزئيات كالا كه در قيمت و يا رغبت مشترى اثر دارد، شرط نيست، بلكه بيان اجمالى آنها كافى است.