ششم: بقا بر جنابت‌

(مسأله 738) در شب ماه رمضان، و در قضاى آن و هر روزه واجب ديگر، اگر تا طلوع فجر عمدا در حال جنابت باقى بماند، روزه‌اش باطل مى‌شود.

(مسأله 739) روزه مستحبى با اين عمل باطل نمى‌شود.

(مسأله 740) بقا بر جنابت اگر عمدى نباشد، روزه را باطل نمى‌كند، خواه روزه واجب باشد يا مستحب، جز اين كه چنين شخصى نمى‌تواند قضاى روزه رمضان را بگيرد، اگر چه وقت آن تنگ شده باشد.

(مسأله 741) كسى كه مى‌داند كه پيش از طلوع فجر قدرت بر غسل نخواهد داشت، اگر با توجّه به اين حال، عمدا خودش را جنب كند، روزه‌اش باطل مى‌شود و قضا و كفّاره بر او واجب مى‌شود. و تيمّم كردن قضا و كفّاره را از او ساقطنمى‌كند، اگر چه بهتر است كه پيش از طلوع فجر اقدام به تيمّم نمايد.

(مسأله 742) اگر كسى به هنگام اقدام به جنابت از ناتوانى خود بر غسل جنابت غافل باشد و يا خيال كند كه وقت وسيع است و بعدا كشف شود كه وقت تنگ بوده است، روزه‌اش صحيح است و چيزى بر او واجب نمى‌شود.

(مسأله 743) اگر كسى غسل جنابت، حيض يا نفاس را فراموش كند و در آن حال روزه بگيرد، بنابر احتياط واجب روزه‌اش باطل است ولى كفّاره بر او واجب نمى‌شود.

(مسأله 744) اگر شخص جنب به جهت بيمارى و امثال آن از غسل كردن معذور شود، بهتر اين است كه در صورت امكان پيش از طلوع فجر تيمّم كند، اگر چه بدون تيمّم نيز روزه‌اش صحيح است.

(مسأله 745) زنى كه غسل حيض يا نفاس بر گردن دارد، اگر در غسل كردن تنبلى و سهل‌انگارى كند تا فجر طلوع كند، روزه‌اش باطل مى‌شود و قضا بر او واجب است. ولى اگر عمدا غسل نكند، در اين صورت بنابر احتياط واجب كفّاره نيز براو واجب خواهد شد.