باشد و به وسيله جبيره از ضرر در امان بماند، در اين صورت بايد وضو يا غسل جبيرهاى انجام دهد. چنانكه در بخش وضو گفته شد.

(مسأله 462) كسى كه ميترسد اگر وضو بگيرد يا غسل كند، مريض شود يا مرضش شدّت پيدا كند و يا ديرتر بهبودى حاصل كند و از موارد جبيره نباشد، بايد تيمّم كند.

(مسأله 463) كسى كه آب برايش ضرر دارد و ضرر آن به قدرى است كه ارتكاب آن حرام ميباشد، اگر با علم به ضرر و توجّه به حرمت وضو بگيرد يا غسل كند، وضو و غسلش باطل است، در غير اين صورت صحيح ميباشد.

چهارم: مصرف كردن آب در جاى ديگر برايش الزامى باشد، مانند تطهير مسجد يا تطهير بدن و لباس براى نماز، كه اگر در اين موارد از روى غفلت با آب وضو بگيرد يا غسل كند، وضو و غسلش صحيح است.

پنجم: از استعمال آب عذر شرعى داشته باشد، مثل اين كه آب در محلّ غصبى يا در ظرف غصبى باشد و صاحب ملك يا صاحب ظرف راضى به تصرّف در آن نباشد.

(مسأله 464) اگر آب در محلّى باشد كه به جهت ترس از دزد يا درنده نتواند به آب دسترسى پيدا كند، در اينجا نيز تيمّم ميكند.

(مسأله 465) عدّهاى از فقها فرمودهاند، هنگام تنگى وقت نيز وظيفه غسل يا وضو به تيمّم تبديل ميشود، ولى اين مورد از نظر ما ثابت نيست، بلكه بايد وضو يا غسل كند و نمازش را قضا نمايد.

(مسأله 466) در تنگى وقت احتياط مستحب اين است كه تيمّم كرده نماز را با تيمّم بخواند، سپس وضو گرفته يا غسل نموده نماز را قضا كند.