(مسأله 3360) اگر صيغه ظهار را بدون تشبيه جارى سازد، مثلًا به قصد ظهار بگويد: «أنتِ على حرامٌ» ظهار واقع نمى شود.

(مسأله 3361) ظهار بايد مطلق باشد، پس اگر مشروط به چيزى يا مقيّد به زمانى باشد، ظهار واقع نمى شود. مثل تعبيرهاى زير:

1) أنتِ على كظهرِامّى الى شهرٍ (... تا يك ماه).

2) أنتِ على كظهرِامّى من يوم الجمعه (... از روز جمعه).

3) أنتِ على كظهرِامّى ان خرجتِ من الدّارِ (... اگر از خانه بيرون بروى).

4) أنتِ على كظهرِامّى ان أمطرتِ السَّماءُ (... اگر باران ببارد).

(مسأله 3362) ظهار كننده بايد بالغ و عاقل باشد و از روى اختيار انجام دهد، پس اگر از روى اجبار يا به خاطر خشنودى ديگرى- چون مادر يا همسر ديگر- و يا براى فرار از مشكلات آن را بر زبان آورد، ظهار واقع نمى شود.

(مسأله 3363) ظهار اگر از روى خشم و احساسات- بدون تأمّل- و يا به قصد ايذا و اذيّت همسر باشد، واقع نمى شود.

(مسأله 3364) ظهار در مورد زن دائمى و زن موقّت واقع ميشود، ولى در مورد زن نامحرم واقع نمى شود، اگرچه آن را به ازدواج با او معلّق كند.

(مسأله 3365) در ظهار شرايطى است كه از آن جمله است:

1) بايد دو شاهد عادل وجود داشته باشند.

2) زن بايد در حال پاكى باشد.

3) بايد در آن پاكى رابطه زناشويى برقرار نشده باشد، در مورد زنى‌