مگر اينكه قبلًا آن را مالك شود، سپس بذل كند.

(مسأله 3348) در طلاق خلع و مبارات لازم است طلاق به بذل مربوط باشد و مبتنى بر آن باشد، همانگونه كه قبول در عقود مربوط به ايجاب و مبتنى بر آن است، آگاهى شوهر از رضايت همسر به بذل، و يا خبر دادن زن كه حاضر است فلان مقدار به او بذل كند، كفايت نمى كند، بلكه بايد بذل واقع شود، آنگاه طلاق بر اساس در خواست او انجام پذيرد.

(مسأله 3349) در طلاق خلع و مبارات، صيغه طلاق را به دو قسم ميتوان جارى نمود:

1- با استفاده از واژه طلاق، مانند: «أنتِ طالقٌ على ما بَذَلْتِ» يا

«فلانةُ طالقٌ على ما بَذَلَتْ».

2- بدون استفاده از واژه طلاق، با هر عبارت ديگرى كه حكايت از جدائى و گسستن رشته زناشوئى داشته باشد، مشروط بر اينكه عنوان فسخ نكاح را در بر نگرفته باشد. مثلًا:

1) در طلاق خلعى بگويد: «خَلَعتكِ على كذا»، «أنتِ مختلعةٌ على كذا» يا «خلعتُ فلانةَ على كذا».

2) در طلاق مبارات بگويد: «بارأتُ فلانةَ على كذا» يا «بارأتكِ على كذا».

3) در هر دو بگويد: «فارقتكِ على كذا»، «فارقتُ فلانةَ على كذا» يا

«تركتكِ على كذا»، «تركتُ فلانةَ على كذا».

4) زن در مقام بذل بگويد: «اخلعنى على كذا»، «بارِئِنى على كذا»، «لكَ كذا و اخعلنى»، «لكَ كذا بارئنى»، «لكَ كذا فارقنى». شوهر نيز در مقابل به قصد انشاء طلاق خلعى يا مباراتى بگويد: «رضيتُ بذلك».