مديون است، اين اعتراف در حال حيات او نافذ است و آن شخص حق دارد كه طلب خود را مطالبه نمايد.

(مسأله 2853) اگر شخصى اقرار كند كه فلان مال از آنِ فلانى است، اين اعتراف نيز در حال حياتش نافذ است، چه آن شخص ورثه او باشد يا شخص بيگانهاى باشد.

(مسأله 2854) اگر كسى در حال احتضار در مورد وارث خود به چيزى اقرار كند، و بگويد كه اين مال از آنِ اوست، اگر شخص محتضر مورد اعتماد و درستكار باشد، اين اقرار در مورد آن وارث نافذ است، ولى اگر درستكار نباشد، فقط به مقدار ثلث تركهاش نافذ ميشود، و در عين حال بر ديگر وصيتهايش مقدم ميباشد.

(مسأله 2855) اگر كسى در حال سلامت مزاج به چيزى اعتراف كند، مثلًا بگويد: اين خانه از آن فلان پسرم ميباشد، آنگاه به صورت ناگهانى مرگ به سراغش بيايد، در اينجا اقرارش مطلقاً نافذ است اگرچه امين و درستكار نباشد.

(مسأله 2856) انسان دو نوع تصرف را ميتواند به مرگش مشروط كند:

1) وصيّت‌

2) عتق، يعنى آزاد شدن بنده، كه آن را تدبير گويند.

(مسأله 2857) به جز وصيّت و عتق، هيچ تصرف ديگرى، چون: وقف، صدقه، برى‌ء الذمّه كردن بدهكار و امثال آنها را نمى توان به مرگ خود مشروط ساخت.

(مسأله 2858) همه اين تصرفات يا بايد منجّز باشد، يعنى در حال حياتش نافذ و عملى شود، و يا به صورت وصيّت پيمانى باشد، كه در اين صورت بر اساس شرايط وصيّت صحيح ميشود.