احكام ضمان‌

ضمان عبارت از آنست كه انسان بدهى ديگرى را به عهده بگيرد تا ذمّه او فارغ شود و به جاى او ذمّه ضامن مشغول گردد. كسى كه اين بدهى را به عهده ميگيرد ضامن ناميده ميشود.

(مسأله 2443) در عقد ضمان هر قول يا فعلى كه اين تعهد را برساند كفايت ميكند.

(مسأله 2444) ضمان عقدى است كه بين ضامن و صاحب حق بسته ميشود و لذا بايد اين قرارداد از روى اختيار منعقد شود و هيچكدام بر اين كار مجبور نشوند، و هر دو بايد بالغ و عاقل و رشيد باشند، يعنى كودك، ديوانه و سفيه نباشند.

(مسأله 2445) ضامن لازم نيست كه ورشكست نباشد، زيرا نهايت امر اين است كه اين بدهى نيز بر عهدهاش ثابت ميشود، لكن طلبكار با ديگر طلبكاران در موجودى او سهيم نمى شود.

(مسأله 2446) اما در مورد طلبكار، اگر ضمانت با محجور بودن او منافات داشته باشد، لازم است كه او ورشكست نباشد، تا طلبش در معرض تلف قرار نگيرد.

(مسأله 2447) در ضمانت رضايت بدهكار شرط نيست، بلكه‌