احكام رهن‌

رهن عبارت از قراردادى است كه بر اساس آن، مالى در مقابل بدهى «گرو» نهاده ميشود، تا اگر بدهكار به موقع بدهى خود را پرداخت نكند، طلبكار بتواند آن را بفروشد و طلب خودش را وصول نمايد.

(مسأله 2384) براى تحقق رهن لازم است گروگذار به مضمون آن ملتزم شود و گرو گيرنده نيز آن را قبول كند. مثلًا گروگذار بگويد: من اين فرش را نزد تو گرو ميگذارم تا در مقابل بدهيام گرو باشد. گرو گيرنده نيز بگويد: قبول كردم.

(مسأله 2385) قرارداد رهن ممكن است در ضمن عقد ديگر باشد، مثل اينكه بگويد: من 100 دينار به تو قرض دادم به شرط اينكه اين فرش تو تا پرداخت آن پيش من گرو باشد. يا بگويد: من يك تن گندم به 1000 دينار به تو فروختم به شرط اينكه اين خانه تو در نزد من گرو باشد. طرف نيز ميگويد قبول كردم.

(مسأله 2386) براى قرارداد رهن هر چيزى از قول يا فعل كه بر آن دلالت كند كافى است.

(مسأله 2387) هر يك از طرفين رهن، يعنى گروگذار و گرو گيرنده، بايد بالغ و عاقل باشند و مجبور نباشند.