كند چنانكه عمّار بن مروان از امام صادق (عليه السلام) روايت كرده است كه فرمود:

«اگر قاتل امير المؤمنين (عليه السلام) اگر چيزى را در نزد من بگذارد و من آن را بپذيرم، امانت را به او بر مى گردانم، و اگر با من مشورت كند و يا از من خير خواهى بطلبد، من هرگز به او خيانت نمى كنم».

(مسأله 2259) مؤمنين بايد به مسأله امانت اهتمام بورزند و در آن مسامحه نكنند، كه موضوع بسيار مهمّ است و در حديث حسين بن مصعب از امام (عليه السلام) روايت شده است كه فرمود:

در سه چيز هيچ كس عذر ندارد:

1) اداى امانت به آدم خوب و بد.

2) وفا به عهد، براى آدم خوب و بد.

3) نيكى به پدر و مادر، نيكوكار باشند يا بدكار.

(مسأله 2260) اگر امانت گذار امانت را مطالبه كند، و يا امانتدار امانت را در معرض خطر ببيند، ولو از اين جهت كه بترسد او بميرد و ورثهاش آن را به صاحبش رد نكنند، بر او واجب است كه آن را به صاحبش و يا وكيلش برگرداند.

(مسأله 2261) اگر مالك بميرد، بايد امانتش را به وارثهاش برگرداند، و دادن آن به يكى از ورّاث كافى نيست، مگر اينكه مطمئن باشد كه او به هر صاحب حقى حقش را ميپردازد. و يا به وصى ميت يا وكيل وارثان بپردازد.

(مسأله 2262) اگر دسترسى به امانت گذار نباشد، بايد امين صبر كند، تا آن را به صاحبش يا ورثه او برساند.

(مسأله 2263) اگر مالك يا وارث او ناشناخته باشند، و انسان احتمال‌