احكام عاريه‌

عاريه عقدى است كه نتيجهاش در اختيار گذاشتن جنس است كه به رايگان از منافع آن استفاده نمايد.

در اينجا صاحب كالا «عاريه دهنده» و طرف مقابل عاريه گيرنده است.

(مسأله 2231) عاريه با هر فعل يا قول دالّ بر آن تحقق ميپذيرد. همانند ديگر عقود.

(مسأله 2232) عاريه دهنده بايد صاحب اختيار و صاحب نفوذ در تصرّف باشد، و لذا عاريه دادن غاصب، مجبور و محجور (كودك، ديوانه و سفيه) اثر ندارد. و تصرّف عاريه گيرنده در آن جايز نيست، بلكه در مقابل جنس و منافع آن، به اجرت المثل ضامن است.

(مسأله 2233) لازم نيست كه عاريه گيرنده بالغ و صاحب رشد باشد، بلكه به سفيه و كودك مميّز هم ميتوان عاريه داد. ولى نمى توان از آنها تضمين خواست مگر با اذن ولى.

(مسأله 2234) هر چيزى كه با بقاى عين آن ميتوان از آن استفاده برد، ميتوان آن را عاريه داد.