نافذ باشد، پس اگر كودك، ديوانه و يا سفيه باشد، نفوذ جعالهاش نياز به اذن ولى دارد، و در غير اين صورت باطل ميشود و چيزى به عامل (انجام دهنده) تعلق نمى گيرد.

(مسأله 2146) در عامل، يعنى كسى كه خواسته جعاله پرداز را به جا ميآورد، جايز التصرّف بودن شرط نيست، بلكه اگر كودك و يا ديوانه هم آن كار را انجام دهد مستحق اجرت ميشود. با اين تفاوت كه اگر جعاله به صورت خاص باشد، يعنى جعاله پرداز بالخصوص به او كار را ارجاع داده باشد، بايد از دو مبلغ تعيين شده در جعاله و اجرتالمثل بيشترين را بپردازد.

(مسأله 2147) در جعاله لازم نيست جعاله پرداز ذينفع باشد، بلكه صرف علاقمند بودن وى به كار مورد نظر كافى است، اگرچه براى مصلحت ديگرى باشد، پس اگر بگويد: هر كس لباس زيد را بدوزد، فلان مبلغ به او ميپردازم، جعاله صحيح است.

(مسأله 2148) در جعاله اگر فقط مصلحت كارگزار منظور شده باشد، باز هم مانعى ندارد، مثل اينكه بگويد: اگر لباست را بشويى فلان مبلغ ميپردازم.

(مسأله 2149) به كارگزار هنگامى مبلغ جعاله تعلّق ميگيرد كه كار را بر اساس جعاله انجام داده باشد، پس اگر از جعاله بى خبر باشد و يا از آن غفلت بورزد، مبلغ تعيين شده در جعاله به او تعلق نمى گيرد، اگرچه در اين كار از كارفرما انتظار احسان داشته باشد.

(مسأله 2150) اگر كارگزار كار را به قصد تبرّع (مجانى) انجام دهد، مبلغ جعاله به او تعلق نمى گيرد.