چهار فرسخ ديگر برود و برگردد، از آن لحظه به بعد در حكم مسافر ميباشد.

(مسأله 1205) كسى كه هشت فرسخ بدون قصد رفته، اگر در صدد مراجعت باشد، نظر به اينكه به مقدار هشت فرسخ تا وطنش فاصله دارد، از لحظهاى كه شروع به بازگشت ميكند، در حكم مسافر است.

3) استمرار قصد مسافت؛ به اين معنى كه تا رسيدن به مقصد از قصد خود برنگردد، پس اگر پيش از رسيدن به چهار فرسخ تصميم به بازگشت بگيرد، يا در ادامه دادن آن مردّد شود، بايد نمازش را تمام بخواند.[13]

(مسأله 1206) مسافرى كه پيش از رسيدن به چهار فرسخ از تصميم خود برمى گردد، اگر نمازش را شكسته خوانده، بنابر احتياط واجب بايد آن را به صورت چهار ركعتى اعاده كند. و اگر روزهاش را افطار كرده، بايد در بقيّه روز از مفطرات پرهيز كند و بعد قضاى آن را نيز به جا آورد.

4) عبور نكردن از وطن‌

(مسأله 1207) اگر مسافر از اوّل سفر ميداند كه پيش از رسيدن به مسافت شرعى از وطنش عبور خواهد كرد، نمازش را بايد تمام بخواند.

(مسأله 1208) اگر مسافر تصميم دارد پيش از رسيدن به مسافت شرعى در محلّى ده روز اقامت كند و يا مردّد است كه در آن منزل ده روز بماند يا نه؟ نمازش شكسته نمى شود.

5) حرام نبودن سفر

(مسأله 1209) در سفر حرام، چه اصل سفر حرام باشد، مانند فرار كردن بندهاى از مولاى خود و زنى از خانه شوهرش بدون اجازه او، يا انگيزه سفر حرام باشد، مانند مسافرت براى دزدى يا ريختن خون حرام، نمازش قصر نمى شود.

[13] طباطبايى حكيم، محمد سعيد، توضيح المسائل: عبادات و معاملات، 1جلد، مهر ثامن الائمه عليهم السلام - قم - ايران، چاپ: 1، 1391 ه.ش.