بلكه اگر از اوّل تصميم داشته باشد كه كمتر از ده روز بماند و در كمتر از ده روز به وطنش باز گردد، نمازش را بايد شكسته بخواند.

(مسأله 1197) اگر براى محل مورد نظر دو راه باشد، يكى دور باشد و به اندازه مسافت شرعى، ولى ديگرى نزديك باشد و كمتر از مسافت شرعى، اگر از راه نزديك برود نمازش تمام است و اگر از راه دور برود نمازش شكسته است، اگر چه براى رفتن از راه دور نيازى نبوده باشد.

(مسأله 1198) اگر محل مورد نظر دو راه دارد، يكى بيش از چهار فرسخ و ديگرى كمتر از چهار فرسخ، اگر مسافر از راهى برود و از راه ديگرى برگردد، و مجموع آن به هشت فرسخ برسد، پس اگر در مسير طولانى نقطهاى باشد كه از وطنش تا آنجا به هنگام سفر چهار فرسخ باشد و از آنجا تا وطنش به هنگام بازگشت نيز چهار فرسخ باشد، در اين صورت نمازش قصر ميشود وگرنه بايد تمام بخواند.

(مسأله 1199) اگر انسان در جايى چون صحرا به تنهائى زندگى ميكند، آغاز مسافرت از در خانهاش حساب ميشود، ولى اگر در آبادى يا در شهر زندگى ميكند، از نقطه پايانى شهر و روستا حساب ميشود.

(مسأله 1200) شهرهاى بزرگ كه در عصر ما به كثرت يافت ميشود به دو قسم ميباشند:

1- شهرهايى كه از نظر اقتصادى و ديگر شئون زندگى به هم پيوسته هستند و هيچكدام از شهركهاى آن به صورت مستقل و جداگانه اداره نمى شوند، بلكه همه آنها به يكديگر وابسته هستند و يا همگى به مركز وابسته ميباشند، آنها در حكم يك شهر هستند و بايد مسافت در آنها از آخر شهر محاسبه شود.