سجده مساوى باشد.

(مسأله 908) اگر پيشانى بياختيار از جاى سجده بلند شود، در اينجا دو صورت است:

1) اگر اين وضع هنگامى روى دهد كه پيشانى را بر زمين نهاده و در آن استقرار يافته است، پس آن يك سجده به شمار ميآيد، اگر چه ذكر نگفته باشد، و لذا در صورت امكان بايد نگذارد كه پيشانى دوباره برگردد، بلكه مينشيند و آن را يك سجده حساب ميكند و اگر پيشانى بياختيار برگردد، آن را سجده دوّم حساب نمى كند.

2) اگر اين وضع پيش از استقرار رخ دهد، چنانكه هنگام عجله پيش ميآيد كه پيشانى بر مُهر خورده برمى گردد، در اينجا نيز اگر بياختيار به روى مُهر برگردد، مجموع آنها را يك سجده حساب ميكند و ذكر سجده را- بنابر احتياط واجب- به اميد اين كه اين قسمت نيز جزء سجده باشد ميگويد. ولى اگر بتواند از برگشتن پيشانى بر روى مهر خوددارى كند، بنابر احتياط واجب نماز را به هم زده از سر ميگيرد.

(مسأله 909) اگر نمازگزار از سجده كامل عاجز باشد، بنابر احتياط واجب بايد به مقدار ممكن خم شود و پيشانى را بر چيزى كه سجده بر آن جايز است بگذارد و ديگر عضوهاى سجده را بر زمين بگذارد.

(مسأله 910) اگر نمازگزار به هيچوجه نتواند خم شود با اشاره سجده ميكند، اگر نتواند با اشاره چشم، اگر از آن هم ناتوان باشد از قلبش خطور ميدهد كه سجده ميكند.[12]

(مسأله 911) كسى كه بر پيشانياش زخم و جراحتّى دارد، اگر ممكن باشد با اطراف پيشانى سجده كند، ولو به اين صورت كه زمين را گود كند

[12] طباطبايى حكيم، محمد سعيد، توضيح المسائل: عبادات و معاملات، 1جلد، مهر ثامن الائمه عليهم السلام - قم - ايران، چاپ: 1، 1391 ه.ش.