به اندازه كمى بطوريكه اگر مانعى در ميان نبود خودش آنرامى شنيد و كمتر از آن كفايت نمى كند تا چه رسد به اينكه فقط زبان ولبها را حركت دهد و هيچ صدائى ظاهر نشود.

(مسأله 781) نبايد تكبيرة الاحرام و ديگر اذكار نماز را به قدرى بلند بگويد كه به حدّ فرياد كشيدن باشد.

(مسأله 782) اگر كسى در حال نماز براى توجّه دادن كسى جملهاى از قرائت و يا ذكر را بسيار بلند بگويد، به شرط اين كه آن را به عنوان جزئى از نماز نگفته باشد مانعى ندارد، چنانكه در نماز جماعت براى ياد آورى به امام جماعت روى ميدهد.

(مسأله 783) كسى كه نماز خواندن در حال راه رفتن برايش مشروع نيست، نمى تواند تكبيرة الاحرام را در حال حركت بگويد.

(مسأله 784) كسى كه سهواً تكبيرة الاحرام را در حال حركت بگويد، بنابر احتياط واجب بايد نمازش را به هم بزند و آن را در حال سكون و طمأنينه (آرامش كامل بدن) بگويد.

(مسأله 785) اگر كسى عمداً تكبيرة الاحرام را در حالى گفت كه بدنش در حال طمأنينه و آرامش نبود، بنابر احتياط واجب بايد صورت نماز را به هم بزند، سپس آنرا در حال آرامش كامل بگويد.

(مسأله 786) كسى كه به سبب مرض و يا لرزش مكان، نمى تواند آن را در حال طمأنينه بگويد، در صورتى كه دسترسى به مكان آرام ندارد، مانعى ندارد.

(مسأله 787) اگر كسى پيش از آنكه وارد قرائت يا ذكرهاى مستحبّى شود شك كند آيا تكبيرة الاحرام را گفته يا نه؟ بايد آن را بگويد، ولى اگر پس از شروع به قرائت يا اذكارى كه بعد از تكبيرة الاحرام گفته ميشود،