قيامت، هنگامى كه فرمان داده شد وى را به آتش ببرند، به دليل اينكه خاك پاى زائران امام حسين (ع) بر بدن وى نشسته، آتش او را نمى‌سوزاند. وى پس از اين خواب، به كربلا آمد و شيعه شد و در كربلا ساكن گشت و به مدح اهل‌بيت عصمت و طهارت (عليهم السلام)، همت گماشت. اشعار زيبايى نيز در رثاى حضرت سيد الشهدا (ع)[170] و در مدح امير مؤمنان (ع)، از وى بجا مانده است. علامه امينى، ابياتى از وى را درباره غدير خم، ذكر كرده است‌[171] او ديوان شعرى از اشعار خود، درباره امام حسين (ع) دارد.[172]

به نقلى، او از آن‌رو لقب خِلَعى (خليعى) را دريافت كرد كه پس از سرودن شعرى براى حضرت سيدالشهدا (ع)، به حرم مطهر آن حضرت رفت و شعرش را خواند و در اين هنگام، پرده گرانبهاى آستان حسينى، بر وى افتاد و اين پرده، خلعت امام حسين (ع) براى وى دانسته شد. او در رقابت با ابن‌حماد حلى، شعرى در مدح اميرمؤمنان (ع) گفت و اين دو، شعر خود را به داخل ضريح مطهر انداختند و آن حضرت را به داورى طلبيدند. پس از آنكه شعر خليعى بيرون آمد؛ در حالى‌كه روى آن، احسنت نگاشته شده بود، ابن‌حماد اندوهگين شد كه با وجود سابقه‌اش در حب اهل‌بيت (عليهم السلام) و تشيع، امام، شعر خليعى را كه قبلًا از دشمنان اهل‌بيت (عليهم السلام) بوده، ترجيح داد. اميرمؤمنان (ع) براى رفع اين شبهه، به خواب وى آمد و فرمود كه به سبب تازه شيعه شدن خليعى، به او توجه ويژه نموده است.[173]

220. مقبره شفهينى حلى‌

اين زيارتگاه، در محله مهديه شهر حله قرار دارد. ابوالحسن علاءالدين على بن حسين حلى، معروف به «شفهينى» از علماى شاعر و اديب قرن هشتم هجرى است كه اشعار

[170] . تحفة الأزهار، ضامن بن شدقم، ج 2، ص 99.

[171] . الغدير، العلامة الأمينى، ج 6، ص 24.

[172] . الذريعة إلى تصانيف الشيعة، ج 9، ص 301؛ ادب الطف، شبر، ج 1، ص 18.

[173] . الغدير، العلامة الامينى، ج 6، ص 24، به نقل از دار السلام نورى.