به محمد بن جعفر، معروف به «ابن‌نما»، از علماى خاندان «آل نما» منسوب است. اين زيارتگاه، شامل مقبره جديدى است كه بر فراز آن، گنبد مرتفعى قرار دارد. قبر ميان اتاق مقبره قرار دارد و روى آن، صندوقى چوبى وجود دارد و روى آن نيز، ضريح چوبى مشبكى، نصب شده است.[147]

...

نام جد ابن‌نما را «هبة الله بن نما» گفته‌اند. اما صاحب «الامل الآمل»، نام جدش را، به‌جاى هبة الله، محمد بن نما، ذكر كرده است. لقب وى، نجيب‌الدين و كنيه‌اش، ابوابراهيم بوده است.[148] او پدر نجم‌الدين جعفر، از ديگر علماى بزرگ خاندان آل نما مى‌باشد كه در ادامه، از زيارتگاه وى نيز ياد خواهيم كرد.

شاگرد نجيب‌الدين ابن‌نما، به نام شيخ محمد بن صالح قسينى، در اجازه خود به ابن طومان، از شيخ خود، با تعبير «فقيه سعيد معظم، شيخ طائفه و رئيس بلامنازع» ياد كرده است.[149] ذهبى نيز از وى با تعبير «بزرگ اماميه»، ياد كرده است.[150]

از اسناد برخى روايات برمى‌آيد كه او از علمايى، چون ابوالفرج على بن سعيد راوندى، ابن ادريس حلى، محمد بن جعفر مشهدى، عميدالرؤساء هبة الله بن حامد، برهان‌الدين محمد قزوينى و نيز از پدرش، جعفر بن نما روايت كرده است. از شاگردان و راويان از وى نيز، مى‌توان محقق حلى، سيد بن طاووس، احمد بن طاووس، سديدالدين يوسف بن على حلى، يحيى بن سعيد حلى، ابن‌علقمى وزير و نيز فرزندش جعفر را نام برد.[151]

سيد حسن صدر، از نسخه دست‌نويس ابن‌هيكل حلى، شاگرد ابن‌فهد حلى، نقل كرده است كه ابن‌نما در چهارم ذى‌الحجه سال 645 ه. ق، در سن بالاى هشتاد سالگى، از دنيا رفت و ابن‌علقمى برايش مرثيه‌سرايى كرد و پس از تشييع جنازه باشكوهى، پيكرش‌

[147] . مراقد المعارف، ج 2، ص 276.

[148] . تكملة امل الآمل، ج 4، ص 424.

[149] . همان، ص 425.

[150] . تاريخ الاسلام، ج 47، ص 293.

[151] . دايرة المعارف بزرگ اسلامى، ج 5، ص 60.