مشهور و بنام خاندان آل‌طاووس، به شمار مى‌آيد. «علامه نورى» در خاتمه مستدرك الوسائل، مشايخ اجازه وى را هفت تن، به اين شرح، نام مى‌برد: فخار بن معد موسوى، سيد صفى‌الدين محمد بن معد موسوى، سيد محيى‌الدين مشهور به «ابن اخى» ابوالمكارم ابن‌زهره حلبى، حسين بن احمد سوراوى، نجيب‌الدين بن نما، ابوعلى حسين بن خشرم و محمد بن غالب.

از شاگردان وى نيز مى‌توان به علامه حلى، و ابن داوود حلى اشاره كرد. برخى از تأليفات وى، عبارت‌اند از: بشرى المحققين (در فقه، در 6 جلد)، الملاذ (در فقه، در 4 جلد)، العده (در اصول فقه)، كتاب الروح نقضاً على ابن ابى‌الحديد، شواهد القرآن (در 2 جلد)، عين العترة فى غبن العترة؛ زهرة الرياض فى المواعظ، الاختيار فى ادعية الليل والنهار، الازهار فى شرح لامية مهيار و نيز عمل اليوم والليلة.[117]

از بيشتر اين تأليفات، جز نامى در كتاب‌ها، چيزى در دست نيست. اما برخى نيز به‌صورت نسخه خطى باقى مانده و از ميان آنها، تنها كتاب «العين العبرة فى غبن العتره» در سال 1369 ه. ق- 1950 م، در نجف اشرف، منتشر شده است.[118]

جمال‌الدين ابن طاووس در سال 673 ه. ق، در حله درگذشت و جنازه‌اش در آستان مقدس اميرمؤمنان (ع)، به خاك سپرده شد.[119] بنابراين نمى‌توان براى قبر منسوب به وى در حله اعتبار و سندى تاريخى، قائل شد. اما «حيدر الجد»، احتمال داده است كه اين قبر، مدفن برادرزاده وى، قوام‌الدين احمد بن عزالدين حسن (متوفاى 704 ه. ق) باشد كه قبر وى، به علت تشابه اسمى، به عمويش، ابوالفضائل احمد بن موسى، منسوب شده است.[120]

قوام‌الدين احمد، كنيه‌اش ابوطاهر و سيدى نيكوكار و نيكوسيرت بود و در دوره ارغون‌

[117] . دائرةالمعارف تشيع، ج 1، ص 340.

[118] . دائرةالمعارف بزرگ اسلامى، ج 2، ص 55.

[119] . الحوادث الجامعة، ص 270.( در نسخه چاپ شده از اين كتاب، نام وى« احمد» ضبط شده است.)

[120] .« مراقد آل طاووس فى الحلة»، حيدر الجد، ينابيع، العدد 23، ص 39.