عبدالله بن جعفر طيار، درآمد و از وى، داراى پنج فرزند، به نام‌هاى على، عون اكبر، محمد، عباس و ام‌كلثوم شد.

...

او در كربلا، كنار برادر خويش امام حسين (ع) حضور يافت و در آنجا، دو فرزند ايشان، عون و محمد، در ركاب امام (ع) به شهادت رسيدند. حضرت زينب (عليها السلام) پس از واقعه عاشورا، به همراه امام زين‌العابدين (ع) و اسراى اهل‌بيت، به كوفه و از آنجا، به شام رفت و سپس به مدينه بازگشت.

در مجلس عبيدالله بن زياد در كوفه و در مجلس يزيد بن معاويه در دمشق، خطبه‌هاى معروف خود را خواند. طبرسى در «احتجاج»، روايت كرده است كه امام زين‌العابدين (ع) در حق وى فرمود:

«انت بحمد الله عالمة غير معلَّمة فهمه غير مفهَّمة»؛

«شكر خدا، تو انسان عالمى هستى كه معلّم نداشته و زن فهميده‌اى هستى كه كسى چيزى را به او، نفهمانده است».[1442]

حضرت زينب (عليها السلام) از فراوانى و شدت مصيبت‌هايى كه در طول حيات خود ديد، سزاوار لقب «ام‌المصائب» است. او در سن كودكى، وفات جد خود حضرت رسول خدا (ص) و به فاصله زمانى كمى، از دنيا رفتن مادر خويش، حضرت فاطمه زهرا (عليها السلام) و پس از چند دهه، شهادت پدرش حضرت اميرمؤمنان (ع) و برادرش حضرت امام حسن مجتبى (ع) را شاهد بود. در حادثه عاشوراى سال 61 ه. ق، نيز با چشمان خود، شهادت امام حسين (ع) و تعداد ديگرى از برادران و خويشاوندان خود و جوانان بنى‌هاشم را مشاهده كرد. مسير كوفه تا شام را در حالى‌كه سرهاى شهداى كربلا، جلوى چشمان وى بر سر نيزه‌ها بود، به حالت اسارت طى كرد و در طول اين مسير، شاهد صحنه‌هاى دردناك و ظلم‌هاى لشكريان يزيد بر اسراى اهل‌بيت (عليهم السلام) بود.

درباره مدفن حضرت زينب (عليها السلام)، سه قول وجود دارد كه شامل مدينه منوره، حومه دمشق و قاهره است. امروزه نيز در جنوب دمشق و شهر قاهره، دو زيارتگاه بزرگ به آن حضرت، منسوب است. نگارنده اين سطور در جاى ديگرى، به تفصيل، به اين موضوع‌

[1442] . الاحتجاج، ج 2، ص 32.