مرا به طرف جهنم مى‌برد كه رسول خدا (ص) را ديدم. گفتم: يا رسول الله! ديگر تكرار نمى‌كنم. پيامبر او را فرمان داد كه مرا رها كند. او نيز دست از من كشيد. من الآن درد بندها را در بدنم مى‌يابم».

امام (ع) فرمود: «وصيت بكن». گفت: «چه چيزى وصيت كنم؟! من كه مالى ندارم. در ضمن، مقروضم و عيالوار». امام فرمود: «قرض تو به عهده من و عائله تو هم با عائله‌ام خواهند بود». وليد مى‌گويد: «عبدالله وصيت كرد و ما هنوز از مدينه، خارج نشده بوديم كه عبدالله، وفات كرد، امام صادق (ع) عيالات او را به خانه خود آورد و ديون او را پرداخت و دختر خود را به ازدواج پسر او درآورد».[1356]

391. مزار امامزاده على بن امام هادى (ع)

اين زيارتگاه، در محله «باب سنجار»، در غرب بافت تاريخى موصل، انتهاى خيابان نينوا قرار دارد. ساختمان زيارتگاه، بنايى ساده و مربع‌شكل است و بالاى آن، گنبد مخروطى به قطر 5/ 1 متر و ارتفاع نزديك به 5/ 2 متر دارد. بناى اصلى بقعه را بدرالدين لؤلؤ اتابكى، از حاكمان موصل، ساخته است.

روى اين قبر، صندوقچه سنگى بسيار نفيس و كهنى وجود دارد كه در كتيبه موجود بر آن، از صاحب قبر، با نام «على بن امام على هادى» (ع) ياد شده است.[1357] متن كتيبه، چنين است: «هذا ضريح مولانا علي بن الامام علي الهادي بن الامام محمد الجواد بن الامام الرضا و تنتهي السلسة الى سيدنا ومولانا امام المتقين و سيد الوصيين علي بن أبي‌طالب صلوات‌الله عليهم اجمعين الطيبين الطاهرين».

اين در حالى است كه علماى انساب و مورخان، فرزندى به نام على، براى امام هادى (ع) ثبت ننموده‌اند. از اين‌رو درباره شخص مدفون در بقعه، دو احتمال بيان شده است. ابتدا اينكه شايد اين مرقد متعلق به يكى از اولياى خدا باشد كه بعدها

[1356] . بحارالانوار، ج 46، ص 184؛ قاموس الرجال، ج 6، صص 529 و 530؛ الخرائج و الجرائح، ج 2، صص 619- 621.

[1357] « الاكتشافات الاثرية الجديدة لأقدم المساجد الاسلامية في مدينة الموصل»، اكرم محمد يحيى، صص 161 و 167.