اقامت نمود.[1306] بنابر روايت مشهورى، پس از اينكه به رسول اكرم (ص) آب نوشاند، آن حضرت وى را دعا كرد كه خداوندا! او را از جوانى‌اش بهره‌مند ساز. به بركت اين دعا، تا سن هشتاد سالگى، موى سفيد در صورتش ديده نشد.[1307] همچنين پيامبر (ص)، عمرو را يكى از اهل بهشت، برشمرد.[1308]

عَمرو، يكى از كسانى است كه در جريان اعتراض مردمى به عثمان بن عفان، رهبرى معترضان مصرى را برعهده داشت‌[1309] و گفته شده است از چهار نفرى بود كه وارد خانه عثمان شد.[1310] در دوران خلافت امام على (ع)، از شيعيان آن حضرت بود و شيخ مفيد (رحمه الله)، او را از ياران خاص امام (ع) برشمرده است.[1311] او در جنگ‌هاى جمل، صفين و نهروان، شركت داشت و فرمانده پياده نظام خزاعه در جمل‌[1312] و فرمانده قبيله خزاعه در صفين بود.[1313]

عمرو بن حمق در خطابى پرشور، به اميرمؤمنان (ع) اظهار وفادارى كرد و پشتيبانى خود را از آن حضرت، نه براى دنيا و باطل، بلكه براى خداوند و حق دانست؛ چنانكه اگر شخص ديگرى، خواست شما را از ما داشت، ما اين‌گونه فرمانبردار وى نبوديم.[1314] او كنار حجر بن عدى، از اهل شام، اظهار بيزارى نمود. اما وقتى خبر به امام (ع) رسيد، دستور داد كه از اين كار، دست بردارند و فرمود ايشان دوست ندارند كه دوستان و شيعيانشان، لعن كننده و دشنام‌گو باشند.

[1306] . تاريخ مدينة دمشق، ج 45، ص 490.

[1307] . اسدالغابة، ج 4، ص 206، تاريخ مدينة دمشق، ج 45، ص 496.

[1308] . الإختصاص، ص 15.

[1309] . تاريخ المدينة المنورة، ج 3، ص 1116.

[1310] . تاريخ المدينة المنورة، ج 4، ص 1303؛ البدء و التاريخ، ج 5، ص 203؛ تاريخ مدينة دمشق، ج 45، ص 495.

[1311] . الإختصاص، ص 3.

[1312] . الجمل والنصرة لسيد العترة فى حرب البصرة، ص 320.

[1313] . الأخبار الطوال، ص 171.

[1314] . الامامة و السياسة، ج 1، ص 144.