به‌گونه‌اى كه گاه همچون عبدالقادر گيلانى، از اقطاب اربعه تصوف، دانسته شده است. صوفيان طريقه رفاعيه، كتاب‌هاى متعددى در زندگى‌نامه و مناقب وى، نوشته‌اند و در اين كتاب‌ها، كرامات متعدد و فراوانى، به وى نسبت داده‌اند كه البته به سختى مى‌توان برخى از اين كرامات را پذيرفت.

كتب مناقب و زندگى‌نامه رفاعى، سند اجازه طريقتى (خرقه) وى را به چند طريق، بيان كرده‌اند: به يك طريق، او خرقه خود را از شيخ خود، شيخ على واسطى قارى، پوشيده است و او، از شيخ ابوالفضل بن كامخ و او، از شيخ غلام بن تركان و او، از ابوعلى رودبارى و او، از شيخ على عجمى و او، از ابوبكر شبلى و او، از جنيد بغدادى و او، از سرى سقطى و او، از معروف كرخى و او، از داوود طائى و او، از حبيب عجمى و او، از حسن بصرى و او، از اميرمؤمنان على (ع) و ايشان، از دست حضرت رسول خدا (ص) پوشيده است.

به طريق ديگرى، او خرقه‌اش را از دست دايى خود، منصور بطائحى، پوشيده است و او، از دايى خود، ابومنصور طيّب و او، از پسر عموى خود، يحيى نجار و او، از ترمذى و او از ابوالقاسم سندوسى و او، از رويم بغدادى و او، از جنيد بغدادى و او، از سرى سقطى و او، از معروف كرخى و او، از امام على بن موسى الرضا (ع)، و ايشان، از پدر خود، امام موسى كاظم (ع) و ايشان، از امام جعفر صادق (ع)، و ايشان، از امام محمد باقر (ع) و ايشان، از امام زين‌العابدين (ع) و ايشان، از امام حسين (ع) و ايشان از امام على (ع) و ايشان نيز از دست حضرت پيامبر اكرم (ص)، پوشيده است.[1029]

او سرانجام، در سال 578 ه. ق، در زادگاه خود از دنيا رفت و در گنبد «شيخ يحيى نجار»، به خاك سپرده شد.[1030] شيخ يحيى نجار در منابع صوفيان طريقه رفاعيه، جد مادرى شيخ احمد رفاعى، دانسته شده است.[1031]

...

[1029] . قلادة الجواهر فى ذكر الغوث الرفاعى وأتباعه الأكابر، صص 277 و 278.

[1030] . تاريخ الاسلام، ج 40، ص 254.

[1031] . قلادة الجواهر فى ذكر الغوث الرفاعى وأتباعه الأكابر، ص 15.