يحيى بن حازم بن على بن رفاعه مغربى.[1019] كنيه او، ابوالعباس و شهرتش، «ابن رفاعى» بوده است.[1020]

...

گفتنى است، پيروان و جانشينان رفاعى، بعدها او را از سادات علوى، از نسل امام هفتم (ع) دانسته و نسب وى را بدين صورت، ذكر كرده‌اند: احمد بن على بن يحيى ابن ثابت بن حازم بن احمد بن على بن حسن (ملقب به رفاعه)، فرزند مهدى بن محمد بن حسن بن حسين بن موسى بن ابراهيم بن امام موسى كاظم (ع).[1021][1022]

ا تعدادى از نويسندگان و پژوهشگران و حتى علماى انساب، در نسبت سيادت رفاعى، به ديده ترديد نگريسته‌اند و برخى به صراحت، آن را ساختگى دانسته‌اند. از جمله دلايلى كه بر اين مسئله بيان شده، آن است كه اين نسب‌نامه، در هيچ‌يك از منابع تاريخى متقدم و معاصر وى، از جمله الكامل ابن اثير و وفيات الاعيان ابن خلكان، ديده نمى‌شود.[1023]

ابن عنبه نيز در جايى كه درباره «حسين بن احمد بن موسى ابى‌سُبحة بن ابراهيم بن امام موسى كاظم» (ع) سخن مى‌گويد، نوشته است:

و بعضى، شيخ الشيوخ مشهورالآفاق، سيدى احمد بن الرفاعى را نسبت كردند به حسين بن احمد الاكبر و گفتند كه او احمد بن على بن يحيى بن ثابت بن حازم بن على بن الحسين بن المهدى بن ابى‌القاسم محمد بن الحسين مذكور است و شيخ ما نقيب تاج‌الدين (رحمه الله) مى‌فرمود كه هيچ‌كدام از علماى نسب نگفت كه اين حسين، نسل دارد و سيد احمد بن الرفاعى، اين نسب را دعوى نفرمود و بنياد اين دعوى از بطن سيوم از دخترزادگان او شد. والله اعلم.[1024]

ابن عنبه، نزديك به همين سخن را در جاى ديگرى نيز بيان كرده است. اما با

[1019] . تاريخ الاسلام، ج 40، ص 248.

[1020] . وفيات الاعيان، ج 1، ص 171؛ مرآة الزمان فى تواريخ الاعيان، ج 21، ص 287.

[1021] . قلادة الجواهر فى ذكر الغوث الرفاعى وأتباعه الأكابر، ص 19.

[1022] فقيه بحرالعلوم، محمدمهدى، .

[1023] . دايرةالمعارف تشيع، ج 8، ص 289.

[1024] . الفصول الفخرية فى اصول البرية، ص 137.