مرقد روى تپه‌اى قرار دارد كه در لهجه محلى مردم، «تل ابن الزجريه» (تپه فرزند زكريا)، خوانده مى‌شود. در حقيقت، بيشتر مردم، آنجا را مرقد حضرت يحيى بن زكريا (ع) مى‌دانند. نام واقعى آن، روى يك تابلو، به‌صورت «مرقد سيد يحيى بن عمر ابن يحيى بن حسين ذى الدمعة بن زيد بن على (ع)» درج شده است. مرقد، صحنى دارد كه ديوارهايى آن را احاطه كرده و بخش‌هايى از اين ديوارها، فرو ريخته است. ورودى مرقد، شامل در آهنى بزرگى است كه به يك سالن سرپوشيده بزرگ، متصل است و از طريق آن، مى‌توان به حرم راه يافت.

حرم، شامل اتاقى است به مساحت 25 مترمربع كه وسط آن، قبر برجسته‌اى پوشيده با پارچه سبزرنگ قرار دارد و روى آن، ضريح چوبى مشبكى نصب شده است. بر فراز اتاق نيز گنبدى آبى‌رنگ، به ارتفاع سه متر و قطر تقريبى سه متر، وجود دارد.

...

خادم مرقد، «عباس الحسناوى»، درباره اين مرقد مى‌گويد:

زمانى كه پدربزرگ من اينجا سكونت كرد، اهالى اين منطقه كه از آل‌شبل مى‌باشند، پس از اينكه متوجه شدند او خواندن و نوشتن مى‌داند، او را مسئول اداره مرقد و رسيدگى به آن كردند. او نيز به جست‌وجو درباره واقعيت زيارتگاه پرداخت و آشكار ساخت كه نام شخص مدفون يحيى بن عمر است؛ در حالى‌كه مردم آن را به نام «ابن الزجريه» (فرزند زكريا) مى‌شناختند. ولى سرانجام از طريق سيد حسين ابوسعيده (از پژوهشگران)، انتساب اين قبر، به يحيى بن عمر علوى، براى ما ثابت شد.[1018]

درباره عمر بن يحيى علوى و تعيين قبر وى، در زيارتگاه‌هاى منطقه «كفل»، در استان بابل، به تفصيل سخن گفتيم.

[1018] . مجله ينابيع، ش 29- 30، سال 1430، ص 57.