آن حضرت را از رساندن آب به عثمان، منع كرد. اما امام (ع) به او، اعتنا نكرد.[776]

طلحه پس از قتل عثمان، اميرمؤمنان (ع) را شايسته خلافت دانست و پشتيبانى خود را از آن حضرت، اعلام كرد و نخستين كسى بود كه با ايشان، مقابل همگان بيعت كرد.[777] او كنار زبير، از امام (ع) خواست تا حكومت كوفه و بصره (در برخى منابع، يمامه و بحرين) را به آنان واگذار كند.[778] اما آن حضرت، با مشاهده اشتياق آنان به قدرت و احساس خطر كردن از دستيابى آنان به ثروت و قدرت عراقين، از واگذارى اين سمت‌ها به آنان، خوددارى كرد و نياز خود را به [عنوان مشاور به‌] حضور طلحه و زبير در مقرّ خلافت، اظهار كرد.[779]

آنها، چنين تصميمى را جفايى در حق خود مى‌ديدند؛ زيرا با آنكه در شوراى خلافت، داراى جايگاهى همانند امام بودند، او را بر خود مقدم كردند و مانع خلافت (عثمان) را از پيش پاى ايشان، برداشتند.[780] آنان پس از گذشت چهار ماه از بيعت با امام (ع)، به بهانه بجا آوردن عمره، از مدينه خارج‌[781] و در مكه، با عايشه متحد شدند و با پيشنهاد «يعلى بن اميه» و وعده «عبدالله بن عامر»، بصره را از ميان گزينه‌هاى ديگر، به عنوان مقصد برگزيدند.[782]

منابع مختلف، اعتراف طلحه به مشاركت در قتل عثمان و پشيمانى وى را نقل كرده‌اند.[783] به همين دليل بود كه در ميانه جنگ جمل، مروان بن حكم كه از لشكريان طلحه بود، با پرتاب تيرى، وى را كشت.[784] او در حقانيت خود در اين جنگ، ترديد داشت.[785] بنابر

[776] . الجمل والنصرة لسيد العترة فى حرب البصرة، ص 145.

[777] . الفتوح، ج 2، ص 435؛ انساب الاشراف، ج 2، ص 219؛ البدء و التاريخ، ج 5، ص 209.

[778] . تاريخ اليعقوبى، ج 2، ص 180؛ البدء و التاريخ، ج 5، ص 210؛ المنتظم، ج 5، ص 70.

[779] . الإمامة و السياسة، ج 1، ص 71؛ أنساب الاشراف ج 2، ص 209؛ تاريخ الطبرى ج 4، ص 429.

[780] . الإمامة و السياسة، ج 1، ص 71.

[781] .، أنساب الاشراف ج 2، ص 219؛، تاريخ الطبرى ج 4، ص 429؛ الكامل، ج 3، ص 191.

[782] . انساب الاشراف، ج 2، ص 221؛ مروج الذهب، ج 2، ص 394؛ المنتظم، ج 5، ص 80.

[783] . تاريخ المدينة المنورة، ج 4، ص 1169؛ الاستيعاب، ج 2، ص 768.

[784] . همان.

[785] . تاريخ اليعقوبى، ج 2، ص 182.