حضرت رساند.[320] او چون از نگرانى حضرت فاطمه (عليها السلام) براى نمايان شدن حجم بدنش، هنگام تشييع جنازه آگاه شد، ايشان را از تابوتى كه در حبشه ديده بود، باخبر ساخت و سپس به سفارش آن حضرت (عليها السلام) تابوتى همانند كجاوه ساخت كه جنازه در آن، پيدا نبود و همين، مايه خوشحالى حضرت زهرا (عليها السلام) شد.[321] او پس از رحلت حضرت زهرا (عليها السلام)، همراه امام على (ع) در غسل ايشان، حضور داشت.[322]

امام باقر (ع) اسماء را از بهشتيان شمرده است. حديث‌هايى كه از وى درباره منزلت على (ع) رسيده است، نشانگر عشق و دلبستگى فراوان او، به خاندان رسول خدا (ص) است. گفتنى‌است احاديثى، مانند حديث رد شمس و حديث منزلت، از طريق وى، گزارش شده است.[323] اسماء پس از مرگ ابوبكر، به سال سيزدهم هجرى، به همسرى على (ع) درآمد و حاصل اين ازدواج، دو فرزند، به نام‌هاى يحيى و عون و به روايتى، عثمان اصغر بود.[324] محمد بن ابى‌بكر كه حاصل ازدواج خليفه اول با اسماء است، از ياران باوفاى اميرمؤمنان (ع) و كارگزار ايشان در مصر بود كه به فرمان «عمرو بن عاص» فرمانده سپاه معاويه در حمله به مصر، در سال 38 ه. ق، با سوزانده شدن، به شهادت رسيد.[325]

تاريخ درگذشت اسماء را به اختلاف، گزارش كرده‌اند. برخى آن را سال 38 ه. ق، حدود دو سال پيش از شهادت على (ع) و شمارى ديگر، سال 60 ه. ق، دانسته‌اند. در حومه شهر «هاشميه»، كنار رود «جربوعيه»، زيارتگاهى منسوب به اسماء وجود دارد كه داراى گنبد و بارگاه است. مزار ديگرى نيز در قبرستان باب‌الصغير دمشق، به وى منسوب است.

[320] اثبات الوصية، ص 155؛ الاحتجاج، ج 1، ص 89.

[321] . أنساب‌الاشراف، ج 1، ص 405؛ تاريخ‌الطبرى، ج 11، ص 598.

[322] . تاريخ‌الطبرى، ج 3، ص 240؛ الهداية الكبرى، الخصيبى، ص 178.

[323] . شرح الأخبار، القاضى نعمان، ج 1، ص 97؛ إمتاع‌الأسماع، ج 5، ص 27.

[324] . تاريخ اليعقوبى، ج 2، ص 213؛. الاستيعاب، ج 4، ص 1785.

[325] . أنساب‌الاشراف، ج 2، ص 403؛ اسدالغابة، ج 4، ص 326.