الف) در روايتى، از اميرمؤمنان (ع) نقل شده است كه هر مؤمنى، در هر نقطه‌اى از زمين بميرد، به روح او گفته مى‌شود، به وادى‌السلام ملحق شو كه آنجا، قطعه‌اى از بهشت عدن است.[159]

ب) از مروان بن مسلم نيز چنين نقل شده است:

به امام جعفر صادق (ع) عرض كردم: «برادرم در بغداد زندگى مى‌كند و مى‌ترسم كه اجلش در آنجا فرا رسد». امام (ع) فرمود:

«ما تبالي حيثما مات، أما إنه لا يبقى مؤمن في شرق الارض وغربها الا حشر الله روحه الى وادي السلام»؛

«اهميت نده كه كجا بميرد. هيچ مؤمنى در مشرق يا مغرب زمين نمى‌ميرد؛ مگر آنكه خداوند روحش را به وادى‌السلام مى‌فرستد». راوى پرسيد: «وادى‌السلام كجاست؟» حضرت (ع) فرمود:

«ظهر الكوفة، اما اني كأني بهم حلق حلق قعود يتحدثون»؛

«پشت كوفه. گويى من با چشم خود مى‌بينم كه حلقه حلقه نشسته‌اند و با يكديگر سخن مى‌گويند».[160]

ج) ديلمى، نظير اين حديث را از امام صادق (ع)، چنين روايت كرده است:

حضرت فرمود:

«ما من مؤمن يموت في شرق الارض وغربها الا حشر الله جلّ و علا روحه الى وادي السلام»؛

«هيچ مؤمنى در شرق يا غرب دنيا نمى‌ميرد؛ مگر اينكه روحش را خداوند متعال به سوى وادى‌السلام گسيل مى‌دارد». راوى پرسيد: «وادى‌السلام كجاست؟» حضرت فرمود:

«بين وادي النجف والكوفة كأني بهم خلق كبير قعود يتحدثون على منابر من نور»؛

«ميان صحراى كوفه و نجف. گويى با چشم خود مى‌بينم كه خلق بسيارى، بر فراز منبرهايى از نور، نشسته‌اند و با يكديگر سخن مى‌گويند».[161]

د) «زيد نرسى»، از اصحاب امام صادق (ع)، از آن حضرت، روايت مى‌كند كه فرمود:

[159] . الكافى، ج 3، ص 243.

[160] . همان؛ تهذيب الاحكام، الطوسى، ج 1، ص 466.

[161] . ارشاد القلوب، ص 391.