احوال و اقوال و اشارات عرفانى شبلى، به تفصيل در منابع تصوف نقل شده است.[1345] با توجه به اين منابع، او شعر نيز مى‌سروده و ديوان اشعار منسوب به وى را «كامل مصطفى الشيبى» در سال 1386 ه. ق، در بغداد، تصحيح و منتشر كرده است.

شبلى در سال 334 ه. ق، در سن 87 سالگى از دنيا رفت و در بغداد به خاك سپرده شد.[1346]

گفتنى است محمد سعيد راوى، با بيان اينكه شبلى در قبرستان «باب حرب» در غرب دجله دفن شده، انتساب اين زيارتگاه را به شبلى، نپذيرفته است.[1347] اما به يقين ادعاى وى، درست نيست؛ زيرا در منابع تاريخى، به دفن شدن يا وجود قبر وى در قبرستان خيزران كه منطبق با قبرستان اعظميه كنونى است، اشاره شده است.[1348]

مسجد حاوى زيارتگاه شبلى، در دوره سلطان عبدالحميد دوم عثمانى، به دست قاضى بغداد، حاج مصطفى چلبى‌زاده، بازسازى شده كه در دو كتيبه عربى و تركى (به ترتيب، مورخ 1318 و 1319 ه. ق) به اين بازسازى، اشاره شده است. اما در بازسازى ديگرى در سال 1962 م، كتيبه عربى از جاى خود، برداشته شد.[1349] عبدالحميد عباده، به وجود قبر «سعيد»، غلام شبلى، در اين مسجد اشاره كرده است كه در گوشه سمت راست قبر شبلى، واقع بوده است.[1350]

147. زيارتگاه بشر حافى يا بشر حنفى‌

اين زيارتگاه، در محله اعظميه بغداد، نزديك مسجد و قبر ابوحنيفه و نزديك سمت شرقى رود دجله واقع است و براساس باور رايج ميان اهالى، مدفن بشر حافى است.

[1345] . حلية الاولياء، ابونعيم اصفهانى، ج 10، صص 366 و 375؛ طبقات الصوفية، صص 338 و 348؛ رساله قشيريه، ص 141.

[1346] . طبقات الصوفية، ص 338؛ رساله قشيريه، ص 141.

[1347] . خير الزاد، ص 38.

[1348] . از جمله، ر. ك: طبقات الصوفية، ص 338؛ وفيات الاعيان، ج 2، ص 276؛ الاشارات الي معرفة الزيارات، ص 74.

[1349] . العقد اللامع بآثار بغداد والمساجد والجوامع، صص 50 و 51.

[1350] . همان، ص 51.