را در يارى رساندن به زيد، دليل دوستى او به اهل‌بيت دانسته است.[1288]

در جريان قيام زيد بن على (ع)، در سال‌هاى 121- 122 ه. ق، ابوحنيفه، پنهانى او را يارى كرد و مال و سلاح، در اختيارش قرار داد.[1289] زمانى كه يزيد بن عمر بن هبيره در سال 129 ه. ق، از جانب مروان دوم اموى، به فرمانروايى عراق منصوب شد، ابوحنيفه را به تصدى قضا و به روايتى، به نظارت بر بيت‌المال فراخواند و ابوحنيفه با وجود فشارى كه ابن‌هبيره بر او وارد آورد، از پذيرش پيشنهاد او سرباز زد.[1290]

افزايش فشار از جانب ابن‌هبيره بر ابوحنيفه، او را ناچار ساخت تا كوفه را ترك كند و به مكه بگريزد و دو سال باقى‌مانده از خلافت امويان را در آنجا به‌سر برد.[1291] او در اين فرصت، به تبليغ اعتقادات و آراى فقهى خود پرداخت و با ايوب سختيانى، فقيه بصره كه در آن زمان، در مكه به‌سر مى‌برد، رقابت سختى داشت.[1292]

پس از تأسيس خلافت عباسى و به حكومت رسيدن سفاح، ابوحنيفه به كوفه بازگشت.[1293] اما با به‌كار بستن حيله‌اى لفظى، از بيعت كردن با سفاح طفره رفت.[1294] برخى از نويسندگان مسلّم دانسته‌اند كه ابوحنيفه، خلافت عباسيان را منكر بود و هرگز با سفاح و منصور، بيعت نكرد.[1295]

در سال 145 ه. ق كه ابراهيم بن عبدالله محض در بصره، عليه خلافت منصور قيام كرد، ابوحنيفه اين قيام را تأييد نمود و مردم را به يارى ابراهيم ترغيب كرد و نامه‌اى به وى‌

[1288] . مقاتل الطالبيين، ص 140.

[1289] . همان، ص 141.

[1290] . تاريخ بغداد، ج 15، ص 448.

[1291] . جامع مسانيد الامام الاعظم، ج 1، ص 66؛ مناقب الامام الاعظم ابي‌حنيفة، محمد بن موفق المكى، ج 2، ص 24.

[1292] . ر. ك: دائرة المعارف بزرگ اسلامى، ج 5، ص 381.

[1293] . جامع مسانيد الامام الاعظم، همانجا.

[1294] . مناقب الامام الاعظم ابي‌حنيفة، ج 1، صص 150 و 151.

[1295] . ر. ك: دائرة المعارف بزرگ اسلامى، ج 5، ص 381.