در سال 563 ه. ق، نيز نقابت علويان كوفه را عهده‌دار شد. سپس به بغداد رفت و منصب نقابت علويان، از سوى خليفه ناصر بالله عباسى در سال 589 ه. ق، به او واگذار شد. ديوان شعرى داشت و اهل حديث و بحث بود. در سال 593 ه. ق، از منصب نقابت عزل گرديد. پس از آن، از منزل خود بيرون نيامد؛ تا اينكه پس از بيست روز درگذشت و در مشهدالنذور دفن شد.[1268]

همچنين در سال 671 ه. ق، شمس‌الضحى شاه لبنى، دختر عبدالخالق بن ملكشاه بن ايوب، كنار اين زيارتگاه، مدرسه‌اى به نام عصمتيه براى تدريس فقه مذاهب چهارگانه اهل‌سنت بنا كرد و در مجاورت آن، مقبره‌اى براى خود و خانقاهى براى صوفيان، ساخت.[1269] شمس‌الضحى، ابتدا همسر احمد بن مستعصم بالله (آخرين خليفه عباسى) بود و پس از وى، با عطاملك جوينى ازدواج كرد. او در سال 678 ه. ق، درگذشت و در مقبره‌اى كه كنار مدرسه خود ساخته بود، دفن گرديد.[1270]

او از همسر اولش، صاحب دخترى به نام رابعه بود كه به ازدواج خواجه شرف‌الدين هارون، فرزند شمس‌الدين محمد جوينى درآمد و در سال 685 ه. ق، درگذشت و در مقبره مادرش، در مدرسه عصمتيه، به خاك سپرده شد.[1271] همچنين مظفرالدين على، فرزند عطاملك جوينى از شمس‌الضحى كه به دستور غازان خان در سال 696 ه. ق، به قتل رسيد، در اين مقبره، دفن شده است.[1272] با توجه به دفن رابعه و مادرش «ام‌رابعه» در اين مكان، اين زيارتگاه، امروزه به نام ابى‌رابعه و ام‌رابعه شناخته مى‌شود.[1273]

[1268] . ذيل تاريخ بغداد، ج 15، ص 164؛ مجمع الآداب، ج 1، صص 510- 516 و 534؛ الاصيلى، صص 274- 276؛ تاريخ الاسلام، حوادث سال 593 ه ق، صص 125 و 126؛ الوافى بالوفيات، وفيات سنه 593، ج 12، صص 128 و 129؛ موارد الاتحاف فى نقباء الاشراف، ج 1، صص 91- 95.

[1269] . الحوادث الجامعة، ص 264.

[1270] . همان، ص 285.

[1271] . همان، ص 308.

[1272] . همانجا.

[1273] . دليل خارطة بغداد المفصل، ص 108؛ همچنين ر. ك: مراقد بغداد، ص 61.