در ابوالخطاب حلول كرده و پس از غيبت او، به محمد بن اسماعيل منتقل شده است. ازاين‌رو قائل به امامت محمد بن اسماعيل شدند و پس از او، به فرزندانش سرايت دادند.

جماعتى از آنها جدا شدند و خود را قرامطه ناميدند و اظهار مى‌داشتند پس از حضرت محمد بن عبدالله (ص)، هفت نفر امام بيش نيست: 1. على بن ابى‌طالب؛ 2. حسن بن على؛ 3. حسين بن على؛ 4. على بن الحسين؛ 5. محمد بن على؛ 6. جعفر بن محمد؛ 7. محمد بن اسماعيل بن جعفر و او امام قائم و مهدى است.

مى‌گويند امامت در حيات امام صادق (ع)، از او سلب شد و در فرزندش اسماعيل، قرار گرفت و پس از او، در فرزندش محمد بن اسماعيل استقرار يافت. معتقدند: محمد بن اسماعيل، زنده است و در بلاد روم زيست مى‌كند و او قائم مهدى است و معناى قائم نزد قرامطه، آن است كه به رسالت مبعوث مى‌شود و شريعتى جديد مى‌آورد كه ناسخ شريعت محمد بن عبدالله (ص) است.

همچنين مى‌گويند كه محمد بن اسماعيل، اولوالعزم است و اولوالعزم هفت نفرند: نوح، ابراهيم، موسى، عيسى، محمد (ص)، على و محمد بن اسماعيل؛ چنان‌كه آسمان و زمين و اعضاى بدن، به هفت قسمت است. معتقدند: خداوند، بهشت آدم را به محمد بن اسماعيل داد و معناى اين بهشت، مباح و حلال بودن همه محرمات و نيز حلال بودن تمام آفريده‌ها در دنيا مى‌باشد و اين گفته خداست: (وَ كُلا مِنْها رَغَداً حَيْثُ شِئْتُما)؛ «از ميوه‌هاى آن بخوريد گوارا، هرچه خواستيد». (وَ لا تَقْرَبا هذِهِ الشَّجَرَةَ)؛ «به اين درخت، يعنى موسى بن جعفر، نزديك نشويد».[1218]

ابوالحسن عمرى نسابه، با جمله‌ «هو امام الميمونيّة وقبره ببغداد»، از گرايشات مذهبى به او، ياد مى‌كند.[1219]

[1218] . قاموس الرجال، ج 9، ص 117؛ بيان الاديان، ص 22؛ شاگردان مكتب ائمه( عليهم السلام)، ج 3، ص 230.

[1219] . المجدي، ص 291؛ عمدة الطالب، ص 288.