در 813 ه. ق، بغداد به دست تركمن‌هاى قراقويونلو افتاد و پس از آن، در سال 872 ه. ق، تركمن‌هاى آق‌قويونلو بر سر كار آمدند.[997]

بغداد در سال 914 ه. ق، به تصرف شاه اسماعيل صفوى درآمد و دوره كشمكش صفويان و عثمانيان بر سر تصرف بغداد آغاز شد. به فرمان شاه اسماعيل، بسيارى از زيارتگاه‌هاى اهل‌سنت، از جمله ابوحنيفه و عبدالقادر گيلانى ويران شد و تعدادى از علماى اهل‌سنت، كشته شدند. سپس يك فرمانده كرد، به نام ذوالفقار كه مطيع سلطان سليمان قانونى بود، بغداد را به تصرف خود درآورد؛ اما شاه طهماسب صفوى در سال 936 ه. ق، شهر را پس گرفت. در سال 941 ه. ق، سلطان سليمان، وارد بغداد شد و زيارتگاه ابوحنيفه و عبدالقادر گيلانى را بازسازى كرد و اداره امور شهر را به دست والى (پاشا) سپرد.[998] در سال 1032 ه. ق، شاه عباس اول صفوى، بغداد را فتح كرد. اما عثمانى‌ها به رهبرى سلطان مراد چهارم، در سال 1048 ه. ق، بغداد را تصرف كردند.[999]

بغداد در دوران حاكميت عثمانى، از اهميت بالايى برخوردار نبود. در دوره حكومت مدحت پاشا بر اين شهر، گام‌هايى به سوى تجددطلبى برداشته شد و اقداماتى براى اصلاح نظام مالى- ادارى، قضايى و آموزشى، در اوايل قرن بيستم ميلادى، صورت گرفت. مدحت پاشا در سال 1221 ه. ق- 1806 م حصار بغداد را ويران كرد. داوود پاشا نيز در سال 1233 ه. ق- 1818 م، بازار جديد شهر را در محل بازار قديمى آن، ايجاد كرد.[1000]

پس از فروپاشى حكومت عثمانى، در پايان جنگ جهانى اول، نيروهاى انگليس در سال 1335 ه. ق- 1917 م، بغداد را تصرف كردند. با تصويب قانون اساسى عراق در سال 1925 م، بغداد، پايتخت كشور شد. در پى اين تحولات، شهر بغداد گسترش يافت و

[997] . دانشنامه جهان اسلام، ج 3، صص 553 و 554.

[998] . همان، ص 554.

[999] . همان، ج 3، ص 555.

[1000] . دانشنامه جهان اسلام، ج 3، ص 562.