4. خصائص الائمه (عليهم السلام): سيد رضى تصميم داشته است تا كتابى در سيره ائمه (عليهم السلام) بنويسد. اما تنها جلد اول آن را به نام «خصائص اميرمؤمنان على بن ابى‌طالب (ع)»، به پايان مى‌رساند. اين كتاب، چندين بار در ايران و عراق، به چاپ رسيده است.[919]

از ديگر آثار سيد رضى كه تنها نام آنها باقى مانده است، مى‌توان به آثار زير اشاره كرد: تعليق خلاف الفقهاء، تعليقة فى الايضاح، الزيادات فى شعر ابى‌تمّام، الزيادات فى شعر ابن الحجاج، مختار شعر ابى‌اسحاق الصابّى و كتاب ما دار بينه و بين ابى‌اسحاق.[920]

سرانجام سيد رضى در سن 47 سالگى، در روز يكشنبه، ششم محرم سال 406 ه. ق، از دنيا رفت و او را در خانه خود، نزديك مسجد انباريين در محله كرخ بغداد، به خاك سپردند.[921] گويند سيد مرتضى كه طاقت ديدن جنازه برادر و به خاك سپردنش را نداشت، به حرم كاظمين رفت و فخرالملك، وزير بهاءالدوله ديلمى، بر وى نماز گزارد.[922]

ابن‌عنبه، نسب‌شناس مشهور، ادعا كرده است كه تابوت سيد رضى بعداً به حرم امام حسين (ع) انتقال يافت و نزد پدرش، به خاك سپرده شد و در زمان وى، قبرش آشكار و معروف بوده است.[923] اما او هيچ توضيحى نداده است كه چگونه و در چه زمانى، تابوت قبر سيد رضى به كربلا انتقال يافته است. با اين حال، قول ابن‌عنبه به ساير منابع شيعه راه يافته و بيشتر علما و نويسندگان شيعه در قرون اخير، آن را قبول كرده‌اند.[924]

در رد اين ادعا بايد گفت كه بيشتر منابع تاريخى متقدم كه زندگى‌نامه سيد رضى را آورده‌اند، تنها از دفن وى در خانه‌اش در بغداد سخن گفته‌اند و هيچ اشاره‌اى به‌

[919] . دائرةالمعارف تشيع، ج 8، ص 281.

[920] . رجال النجاشي، ص 398.

[921] . تاريخ بغداد، ج 3، ص 41؛ وفيات الاعيان، ج 4، ص 419؛ شرح نهج البلاغه، ج 1، ص 62.

[922] . وفيات الاعيان، ج 4، ص 419؛ شرح نهج البلاغه، ج 1، صص 62 و 63.

[923] . عمدة الطالب، ص 257.

[924] . براى نمونه، ر. ك: مناهل الضرب، ص 427؛ تاريخ المشهد الكاظمى، ص 212؛ الفوائد الرجالية، السيد محمد مهدى بحرالعلوم، ج 3، ص 111.